0181 Songtext
von Four Tet

من یه گلایولم که توی این سرزمین شوووم
راهم به قبر و سنگ گرانیت می رسه
هر روز به قتل می رسم و شعر من فقططط
به انتشار شعله ی کبریت می رسه
دردم هزار ساله مثل درد حافظه
درمونشم همونیه که کشف رازیه
نسلی که سر سپردهء عصر حجر شده
به ساقیای ارمنی پیر راضیه
وقتی که زندگی یه تئاتر مزخرفه
تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم
راسکول نیکوف یه پیرزن شقه کرده و من
با اون تبر فرشته ی الهام رو می کشم
هی مست می کنم مثل یه بطری شرااااب
که وقتی پاش بیوفته یه ککتل ملوتفه
یه مجرم فراری شدم که توی زندگیش
درگیر یه گریز بدون توقفه


فرقی نداره جاده ی چالوس و راه قم
من مستی ام که خوش داره رانندگی کنه
یه ماهی که تو آکواریووم زاار می زنه
تا توی اشک های خودش زندگی کنه
باید تلو تلو بخوری این زمونه رو
وقتی که مست نیستی به بن بست می رسی
تو مستی ادما دوباره مهربون می شن
حتی برادرای توی ایست بازرسی
می خندن و به دست تو دست بند می زنن
راه رو برای بردن تو باز می کنن
توی دام مورچه ها به سلیمان بدل می شی
قالیچه ها بدون تو پرواز می کنن
این بار چندمه که به یه جرم مشتررک
80 ضربه پشتتو هاشور می زنه
برگرد خونه حتی اگه با خبر باشی
تنها دل خودت برای تو شور می زنه